Is het leven maakbaar? Waar de één roept dat dat absoluut niet waar is, gelooft de ander dat het wel degelijk mogelijk is. Ben je bijvoorbeeld niet blij met de neus die je bij je geboorte hebt gekregen? Geen probleem. Een plastische chirurg verhelpt dat probleem in een handomdraai. Het kost wat geld en je loopt een paar dagen voor lul, maar dan heb je wel een nieuwe (hopelijk mooie) neus. Dat het steeds normaler wordt om ons lichaam (naar onze eigen wensen dan wel de schoonheidsidealen van de samenleving) te ‘vermaken’, is al lang bekend. Dat het tegenwoordiger ook steeds gebruikelijker is dat gasten een restaurant hun eigen wensen wat betreft het menu opleggen, is dat (in mijn ogen) nog niet.
En dan heb ik het niet over vegetarische dan wel veganistische opties of beperkingen met betrekking tot een glutenallergie dan wel lactose-intolerantie. Daar hebben wij (en de meeste andere restaurants) in het samenstellen van het menu al lang rekening mee gehouden. Nee, dan heb ik het over het verzoek dat het bedrijf een aantal dagen geleden via de email ontving. Een groep van twaalf personen zou bij ons graag, voor vijfentwintig frank per persoon, een vegetarische pasta komen eten. Dat er niet eens pasta op ons menu staat, doet er niet toe. De klant is koning. Ofzoiets?
Maar waarom benadert deze groep ons überhaupt? Zermatt telt genoeg (goede) restaurants die zonder problemen aan dit verzoek kunnen voldoen. Waarom vragen zij niet gewoon – net als de meeste gasten – voor een aanbeveling wanneer zij iets willen eten dat niet bij ons op de kaart staat? Zo delen wij regelmatig met onze gasten de beste plekken om te kaasfonduen. Dat wij daarbij ook af en toe (tot groot ongenoegen van de baas) een concurrerend bedrijf aanraden, bewijst dat wij daarbij het belang van de gasten voorop stellen.
Maar in plaats van de gasten naar een ander (concurrerend) bedrijf te sturen, nemen wij nu dus ook zelf gasten aan die willen kaasfonduen. Geen probleem, zou je denken. Wij hebben immers een kundige chefkok in dienst. Dat de baas de desbetreffende reservering nu nét heeft aangenomen op de dag dat deze kundige chef samen met de enige andere gediplomeerde kokkin een romantisch verblijf in een hotel (notabene door diezelfde baas) cadeau heeft gekregen, is een kleine tegenslag.
Dus wie blijft er over om deze speciale maaltijd te bereiden? De baas, twee cocktailshakers en een kaashatende keukenhulp (ik). En hoewel ik met veel plezier ons huidige menu zelfstandig kan bereiden (mits alles op voorraad is), ben ik nog steeds diezelfde josti de tosti die in haar jeugd het avondeten regelmatig liet aanbranden. Zo vaak zelfs dat mijn zusjes, wanneer ik opdracht had gekregen om te koken, blij riepen: “Oh fijn, dan gaan we uit eten!” En met de kookfilosofie dat wanneer er geen bloem (als verdikker) voor handen is er dus ook geen bouillion (verdunner) aan de saus hoeft te worden toegevoegd, zal het mij benieuwen of wij in de toekomst nog meer van dergelijke bijzondere verzoeken kunnen verwachten. Ik zal het ze woensdag vragen. Wie weet antwoorden ze wel: “Meid, (het heeft) lekker ge(s)maakt!” Zou dat dan bewijzen dat het leven wel degelijk maakbaar is?