Wie het nooit heeft gespeeld, heeft iets gemist. Niet het bordspel, maar de echte variant. Waar? In het bos. Hoe? Met een zaklamp in het donker. Wie? Twee fanatieke teams die de vlag van hun tegenstanders gedurende het spel zullen proberen te veroveren. Stratego. Het is, naast Monopoly en Cluedo, één van mijn drie favoriete bordspellen en de enige die ik ooit in het echt heb mogen spelen. Tot nu toe dan. Want in Zermatt staan we op het punt een nieuw spel te spelen. Levend Cluedo. Alhoewel, levend? Het spel start natuurlijk met een slachtoffer. Of er één gaat vallen, is afhankelijk van de lengte van het seizoen. Is vijf maanden precies genoeg of net te lang?
Bent u te gast in ons hotel en denkt u nu dat u, naar aanleiding van mijn vorige blog, gevaar loopt? Maakt u zich geen zorgen. De meeste van u zijn het hoogtepunt van onze dag. Vriendelijk, beleefd en een genot om te bedienen. En zelfs wanneer u met zijn tweeën aan een zespersoonstafel plaats neemt of een spoor van croissantkruimels achterlaat, loopt u geen enkel risico. U komt en u gaat. Een week is niet lang genoeg om zoveel ergernis op te wekken dat men geen andere oplossing meer ziet.
Voor mijn vakbroeders en zusters is het echter een ander verhaal. Na bijna vijftien jaar werkervaring weet ik dat er twee soorten werknemers bestaan: werkpaarden en sierpaarden. En hoewel ik (overduidelijk) de voorkeur geef aan de eerste soort, heb ik door de jaren heen enige tolerantie opgebouwd voor de tweede soort. Zolang deze in kleine getalen door het bedrijf heen paraderen, is er niets aan de hand. Sinds de start van dit seizoen, heb ik echter geleerd dat er nog een derde categorie bestaat. Het paard waar je zo snel mogelijk frikandellen van zou moeten draaien. Arrogant, slordig, oncollegiaal en lui, is dit het soort medewerker dat binnenkort weleens op verdachte wijze zou kunnen verdwijnen.
De rij mogelijke daders is eindeloos. Zowel Breakfast Bitch één, twee, drie als vier komen in aanmerking voor de daad. Met de champagnefles in Matterhorn 2 of het gepoleerde broodmes in het Roomservice Station. Levend Cluedo is begonnen.
Wist je als kind niet wat je wilde worden? Wonder Woman, brandweerman of dolfijnentrainer? Geen zorgen. In sommige gevallen hoef je helemaal niet te kiezen. Beroepen als servicemedewerker en seriemoordenaar zijn prima te combineren. Hoewel voor het tweede meestal niet bewust wordt gekozen, slijt het erin. Net als aanhoudelijk binnensmonds vloeken (in het Hongaars) en dagdrinken.
Geen wonder dat het in hotels en restaurants zo gebruikelijk is om na het werk samen te drinken. Alleen een tsunami aan alcohol is in staat om het irritatielevel weer omlaag te brengen. Want de meeste frikandellen zijn helemaal niet onaardig op persoonlijk vlak. Ze zijn gewoon bloedirritant om mee te werken. Nu begrijp ik ook waarom het hotel twee keer per jaar “tussen de seizoenen” sluit. Vanwege het laagseizoen? Of omwille van enkele hoognodige renovaties? Ik weet inmiddels wel beter. Het is zodat de medewerkers hun mentale gezondheid weer op peil kunnen brengen. Of om de bloedvlekken uit het tapijt te boenen. Wellicht is het een combinatie van beiden.
