Na een aantal seizoenen in een vijf sterren hotel te hebben gewerkt is het verfrissend om in de Blue Lounge gewoon ongedwongen, maar vriendelijke, service te kunnen leveren zonder dat een mogelijk bezoek van een LQA-tester als het zwaard van Damocles boven je hoofd bungelt. Want waar het hotel (door middel van een aantal van te voren vastgestelde criteria) een kwalitatief hoge service probeert te bewerkstelligen…

Is het leven maakbaar? Waar de één roept dat dat absoluut niet waar is, gelooft de ander dat het wel degelijk mogelijk is. Ben je bijvoorbeeld niet blij met de neus die je bij je geboorte hebt gekregen? Geen probleem. Een plastische chirurg verhelpt dat probleem in een handomdraai. Het kost wat geld en je loopt een paar dagen voor lul, maar dan heb je wel een nieuwe (hopelijk mooie) neus. Dat het steeds normaler wordt…

Met frisse energie stap ik in de gondola. Het is acht uur ’s ochtends en – na een goede nachtrust – zijn zowel Luc als Noëlle en ik in een goede bui. Tijdens de korte rit omhoog neemt Noëlle zich voor om een leuke dag te hebben. “Ik heb er zin in”, roept ze blij. Luc en ik kijken elkaar aan en ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken. Noëlle merkt het op en leest (zoals gewoonlijk) direct mijn gedachten.

De gedachtegang achter het schrijven van een review is natuurlijk niet dat wij – het personeel – er met zijn allen hard om kunnen lachen om vervolgens door te gaan alsof er niets aan de hand is. De schrijver (of schrijfster) verwacht natuurlijk dat er ook daadwerkelijk actie wordt ondernomen naar aanleiding van zijn of haar klacht dan wel suggestie. En hoewel het standaard antwoord anders doet vermoeden…

Wie mijn verhalen over ons werk in de horeca regelmatig leest, weet dat ik maar al te graag over onze gasten (en collega’s) klaag. Een geliefkoosde hobby zou je het beslist kunnen noemen. Maar natuurlijk klagen onze gasten, andersom, ook graag over ons. Wie een avond door de reviews zou scrollen, treft de ene na de andere parel aan. Het meeste gewillige slachtoffer? Het uiterst druk bezochte ‘Bar Buffet Sunnegga’.

In een land dat maar liefst vier officiële talen telt, lijkt een communicatieprobleem niet direct aan de orde te zijn. Naast het Duits, dat door een grote meerderheid van de bevolking wordt gesproken, spreekt men in Zwitserland ook Frans, Italiaans en Reto-Romaans. Dat wij ons, met onze kennis van het Nederlands, Duits, Engels en Spaans, de laatste drie jaar prima hebben kunnen redden in het Duitstalige Zermatt…

“Godverdomme!” De rumoerige ontbijtzaal, die volledig gevuld is met gasten die liever uitslapen dan vroeg op de latten staan, schrikt op van het oorverdovende lawaai dat plots vanuit de backoffice klinkt. Met grote ogen staat mijn zusje te midden van het immer slinkende servies. De vloer om haar heen is gevuld met scherven. Met haar linkerhand duwt ze een stapel koffieschoteltjes over de gevallen plaat…

Het blazende geluid van de oven achter mij begint langzaam aan te zwellen. Een teken dat de broodjes bijna klaar zijn. Het stel dat voor me staat, werpt nog eens besluiteloos een blik op het menu. Niet lang erna zingt de bel luidkeels door de shop. Ik mompel een vluchtig excuus, draai me om en grijp de ovenhandschoenen waarmee ik de hete platen vanuit de oven razendsnel in het afkoelrek schuif.

“Op een hoogte van vijfentwintig meter zat vroeger een kroeg. Niets bijzonders. Behalve als je bedenkt dat deze gevestigd was in de Dom. Gerund werd door de vroegere torenwachter in de Egmondkapel. En de gasten, al dan niet in beschonken toestand, via een ladder weer naar beneden werden gejaagd als de schouten in aantocht waren.” Ik zit tegenover mijn beste vriendin in restaurant De Markt.

Aan het winterseizoen kwam abrupt een einde. Waar wij aan het eind van onze werkdag nog vrolijk hadden gegrapt dat vrijdag de dertiende probleemloos was verlopen, moesten we onze woorden een paar uur later alweer inslikken. Het skigebied werd gesloten, een spoedoverleg gepland en een beslissing genomen. Terwijl de laatste gasten nog nietsvermoedend in het vliegtuig naar Zwitserland zaten…