Vijfhonderd gram macaroni. Twee blikjes tomatensaus. Vier tomaten, twee uien, twee teentjes knoflook, peper, zout en het laatste beetje hete saus dat we in Rio de Janeiro hebben aangeschaft. Onze ouders verblijven in de lodge en wij staan op de camping in Waterberg Plateau. Omdat het restaurant twee dagen volgeboekt is (door de gasten die in de lodge verblijven) en de zogenaamde campingwinkel…

De tentstokken rammelen zo hard dat ik bang ben dat er eentje los schiet en zich door één van de autoramen boort. Mijn zusje, die naast me ligt, kijkt me met een bezorgde blik aan. Elk half uur ritst zij de daktent open om te kijken of de tafel en de stoelen nog geen nieuwe eigenaar hebben gekregen. Bang dat ze gestolen worden, is ze niet. Bang dat de wind ze honderd meter verder blaast, is ze wel.

Na ongeveer een half uur in de bus vanuit Chui te hebben gezeten, stopt hij bij één van de vele terminals onderweg. Hoewel er een paar mensen instappen, blijft de bus, die ons naar Porto Alegre moet brengen, opvallend leeg. Niet voor niets loopt de chauffeur dan ook naar het achterste gedeelte van de bus, waar iedereen heeft plaatsgenomen. In rap Portugees begint hij te praten.

Exact zes maanden en één week lang ging het goed. Op die keer in Nepal na dan. Toen we bijna aan de Annapurna zijn vastgevroren. Met onze ultra charmante zomerjasjes en leggings in een enorme vrieskou. We waren onvoorbereid en mogen blij zijn dat we het verhaal nog met een grap en een grol kunnen navertellen. Beter nog: met al onze tien vingers en tenen. Neus en oren. Haren. (Ik dan.)

Wie zich altijd al af heeft afgevraagd hoe de gevoelstemperatuur op een bepaalde plaats in slechts elf minuten zodanig heeft kunnen zakken dat het lijkt alsof er geen leven op aarde meer mogelijk is, kan gerust adem halen. Zo’n negen dagen geleden leerden wij het antwoord op die vraag kennen. Er is niet meer voor nodig dan een groep enthousiaste, patriottische Argentijnse voetbalsupporters, een achtste finale…

Bolivia is niet het land met de allervriendelijkste inwoners. Zoals Nepal. Het heeft niets dat zo indrukwekkend is dat het de lijst van de zeven (nieuwe) wereldwonderen heeft gehaald. Zoals de Taj Mahal in India of Machu Picchu in Peru. Het is niet de hemel op aarde. Zoals Nieuw-Zeeland. En het heeft geen Galapagos Eilanden, waar men volop de mogelijkheid heeft om de wilde dieren…

Onze gids wijst naar een gebouw een paar meter verderop. “Wie van de dames nog moet plassen, kan achter het gebouw daar gaan.” Je leest het goed. Niet in het gebouw, maar achter het gebouw. Even kijken we elkaar aan. Maar met een twee uur durende tour in het vooruitzicht, is het besluit snel genomen. Dat onze groep geen enkele man bevat, is puur toeval. Terwijl ik naar het gebouw loop, wend ik mij tot…

Om ons heen wordt er geschreeuwd. In het Spaans, maar de strekking ervan is duidelijk. Één van de passagiers staat op van zijn plaats en houdt vlak voor de busconducteur halt. Hun gezichten raken elkaar bijna. De sfeer is intimiderend, maar een confrontatie met een slechte afloop blijft gelukkig uit. Terwijl het geschreeuw langzaam af begint te nemen en de conducteur terug naar beneden loopt, begint de bus te rijden.

Alles gebeurt met een reden. Meer dan wat dan ook, geloof ik dat. Deelnemen aan een ayahuasca-ceremonie in Peru stond immers nooit op de planning. Dat we uiteindelijk toch voor €585 per persoon een vijfdaags retreat met drie ceremonies net buiten Cuzco boekten, had een drietal oorzaken. Als eerste sprak ik vlak voor ons vertrek naar Nepal een vriend die bevlogen over zijn ervaringen met de plant sprak.

Het zweet klotst onder onze oksels, ons haar plakt in slierten aan ons gezicht en in onze beha’s heeft zich inmiddels een zwembadje van transpiratie gemanifesteerd. Met één hand in onze zij en de andere over onze mond, staan we halverwege het pad naar de Machu Picchu. Het is nog donker en links en rechts worden we ingehaald door jonge mensen die het iets beter voor elkaar lijken te hebben dan wij.