Wie het nooit heeft gespeeld, heeft iets gemist. Niet het bordspel, maar de echte variant. Waar? In het bos. Hoe? Met een zaklamp in het donker. Wie? Twee fanatieke teams die de vlag van hun tegenstanders gedurende het spel zullen proberen te veroveren. Stratego. Het is, naast Monopoly en Cluedo, één van mijn drie favoriete bordspellen en de enige die ik ooit in het echt heb mogen spelen.

Verbaasd laat ik mijn blik door de Matterhornsaal dwalen. Met één vinger tel ik de tafels. Het zijn er zeven waar er acht horen te staan. Ik houd mijn zusje staande. “Waar is tafel dertien gebleven?” Ze haalt haar schouders op en snelt met haar handen vol lege borden naar het afruimstation. Ook ik wil mij net omdraaien als ik een glimp van een vaas bloemen opvang. Ik knijp mijn ogen een beetje meer samen en dan zie ik het.

Het is zes uur ’s ochtends als ik mijn hoofd nog wat dieper in de kraag van mijn jas steek. Met mijn hand houd ik angstvallig het touw naast het pad vast. Voetje voor voetje glibber ik naar beneden. Het heeft de afgelopen dagen gesneeuwd en mijn studio bevindt zich op een kleine heuvel aan de rand van het dorp. Hoewel het nog donker is, ontwaar ik vaag de contouren van de Matterhorn.

Ik spits mijn oren als het meisje achter de balie mij mijn paspoort weer overhandigt. Om mij heen is het rumoerig en de medewerkster ratelt maar door. Ik heb net een nachtvlucht achter de rug, deed geen oog dicht en dacht dat ik de zeven kilometer tussen het vliegveld en het hostel best lopend kon afleggen. Dat zou ook geen probleem zijn geweest. Als die rugzak geen zeventien kilo gewogen had, wil dat zeggen.

Heb je ooit een blind date gehad? Waarschijnlijk wel. Die ene vriendin die maar door blijft zagen over één of andere vent die, net als jij, óók nog vrijgezel is. Want dat is waarschijnlijk het enige dat jullie gemeen hebben. Dat en het feit dat hij gestudeerd heeft en op zoek is naar een intelligente vrouw. En ineens voldoe jij aan dat plaatje. Vrijgezel én intelligent. Dat hij een halve kop kleiner is dan jij en een lui oog heeft…

Helemaal naakt spring ik op en neer. Met mijn handen wrijf ik over mijn lichaam. Wat nat was, wordt langzaam droog. Voorzichtig laat ik mijn armen weer in mijn beha glijden. Soepel schuiven de pinnetjes op hun plek. Weet jij hoe lang het duurt voordat je je weer kunt aankleden wanneer je gaat douchen zonder handdoek? Niet? Ik wist het eerst ook niet. Nu wel. Niet heel erg lang. Gelukkig. Ik draai het slot van de badkamerdeur…

Voorzichtig sla ik de deur achter mij dicht. Ik buk en inspecteer de zijkant van de auto. Met een natte vinger veeg ik over de donkere strepen. Mijn vinger wordt zwart en de Suzuki weer wit. Opgelucht haal ik adem. Niet alleen ik, maar ook de auto is deze drie dagen op Kangaroo Island probleemloos doorgekomen. Eind goed, al goed, zou men zeggen. En dat is zeker waar. Hoewel het fijn zou zijn geweest…

De allereerste keer was verschrikkelijk. Ik was negentien. In Berlijn. En samen met een vriendin reisde ik per trein door Oost-Europa. De nacht leek eeuwig te duren en ik kon mijn geluk niet op toen het zonlicht eindelijk onze kamer binnen scheen. Ik had geen oog dicht gedaan, maar ik had het overleefd. Mijn intrede in de wereld van de hostelovernachtingen. Het was een ruwe kennismaking geweest.

Ben jij helemaal in je element in ongemakkelijke en of vervelende situaties en vind jij niets heerlijker dan jouw ogen uit je kassen te laten rollen van verbazing, dan wel verbijstering of verontwaardiging? Vergeet die dure wereldreis! Daarvoor hoef je geen jaar lang elk dubbeltje in Zwitserland om te draaien om vervolgens nog steeds – net niet – dat biertje of die snicker op reis te kunnen betalen. Ongemakkelijke situaties…

“Señor Alpaca!” De uitroep van mijn zusje doorbreekt de serene stilte in het Chobe Nationaal Park. Het is middag, bloedheet en met een boek en een kaartspel vullen we de uren tot aan de volgende gamedrive. “Ik zei nog dat je niet in het zand mocht spelen”, gaat ze verder. Terwijl ze haar trui, die gedurende onze wereldreis de naam Señor Alpaca heeft gekregen, van de grond opraapt en hem afklopt, moet ik een beetje lachen.